Sobota czy niedziela?

W który dzień tygodnia – w sobotę czy w niedzielę – należy oddać Bogu cześć?

Wśród chrześcijan brak jednomyślności w tym zakresie. Część osób święci sobotę (sabat), a pozostali niedzielę. A co na ten temat mówi Pismo Święte, które jest jedynym, wiarygodnym źródłem poznania Boga?

Zacznijmy od znanych wszystkim dziesięciu przykazań. Czwarte przykazanie, w wersji napisanej przez Boga na kamiennych tablicach, brzmi: „Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę, ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach. Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go.” (Wj 20,8-10) Jak wynika z powyższego mamy czcić Boga, bo jest Stwórcą ziemi. Sabat jest pamiątką stworzenia. Dniem szczególnym jest siódmy dzień tygodnia, czyli sobota, a niedziela jest pierwszym dniem tygodnia.

Sabat obchodzony jest od samego początku przez Adama i Ewę. Tak więc należy zauważyć, że to nie Żydzi „wymyślili” sabat, bo Adam i Ewa nie byli Żydami, a zachowywali dzień odpoczynku wyznaczony przez Pana.

Czy człowiek może zmienić Boże przykazanie? Jezus wyraźnie nauczał w Ewangelii Mateusza 5, 17-20: „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić.  Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim.  Bo powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.”

Dokonana zmiana Bożych Przykazań jest wielkim przestępstwem. Pismo Święte naucza, że kto narusza chociaż jedno przykazanie, jest przestępcą całego Prawa, kto zaś znieważa PRAWO BOŻE, ZNIEWAŻA SAMEGO BOGA (Jak 2,9.10).

Osoby, które święcą niedzielę, argumentują ten fakt tym, że Jezus zmartwychwstał w ten dzień. Nikt tego nie kwestionuje, że tak było, ale to nie powód, żeby korygować Boga. Przecież Jezus wiedział, że zmartwychwstanie w niedzielę, miał też wiele możliwości, aby poinstruować swoich uczniów, że np. następuje zmiana i teraz należy święcić niedzielę. Fakt, że zmartwychwstanie dokonało się w niedzielę, potwierdza tezę, że Jezus uświęcił sobotę. Bo jak sam mówił: ”Syn Człowieczy jest Panem sabatu”. (Mt 12,8)

Skąd wzięła się niedziela?

W 321 roku Konstantyn Wielki, którego rodzina czciła boga słońca, wywyższył edyktem pogańskie święto słońca – niedzielę. Pozostałością kultu słonecznego jest do dziś nazwa niedzieli w niektórych językach (ang. Sunday, niem. Sonntag). W pierwszych wiekach chrześcijanie święcili siódmy dzień tygodnia – sobotę, zgodnie z IV przykazaniem Bożym. Wielu chrześcijan zaprzestało święcenia sabatu pod wpływem prześladowań, które spadły na Żydów po nieudanych powstaniach przeciwko Rzymowi w I i II w.n.e. Rzymianie nie rozróżniali między judaizmem a chrześcijaństwem, które się z niego wywodziło, dlatego represje wymierzone przeciwko Żydom  padały również na chrześcijan. Drugą przyczyną zmiany sabatu na niedzielę była popularność dnia słońca wśród pogan, których Kościół chciał pozyskać. W ten sposób zacierały się różnice a poganie masowo dobrowolnie lub przy użyciu siły, byli wcielani do Kościoła.

Sabat jest ,,znakiem” między Bogiem a Jego ludem. W Księdze Ezechiela czytamy: ,,Nadałem im również moje sabaty, aby były  znakami miedzy mną a nimi, aby wiedzieli, że Ja, Jahwe, jestem tym, który ich uświęca. (…) Święćcie moje sabaty i niech będą znakiem między mną a wami, aby wiedziano, że Ja, Jahwe, jestem waszym Bogiem!” (Ez 20,12.20). Zachowywanie sabatu jest więc świadectwem przynależności do Boga i Jego ludu – prawdziwego Izraela – do którego należą Żydzi i poganie.

Sabat jest wyrazem posłuszeństwa Bogu i źródłem błogosławieństw duchowych i fizycznych, zgodnie ze słowami proroka Izajasza: „Jeżeli powstrzymasz swoją nogę od bezczeszczenia sabatu, aby załatwić swoje sprawy w moim świętym dniu, i będziesz nazywał sabat rozkoszą, a dzień poświęcony Panu godnym czci, i uczcisz go nie odbywając w nim podróży, nie załatwiając swoich spraw i nie prowadząc pustej rozmowy, Wtedy będziesz się rozkoszował Panem, a Ja sprawię, że wzniesiesz się ponad wyżyny ziemi, i nakarmię cię dziedzictwem twojego ojca, Jakuba, bo usta Pana to przyrzekły.” (Iz 58,13-14).

Cotygodniowy sabat jest też symbolem nadchodzącego Królestwa Bożego, kiedy to wierzący będą radowali się wiecznym sabatem. ,,I będzie tak, że w każdy nów i w każdy sabat przychodzić będzie każdy człowiek, aby mi oddać pokłon – mówi Jahwe” (Iz 66,23). Dlatego każde cotygodniowe nabożeństwo sobotnie jest przedsmakiem nadchodzącego wiecznego odpocznienia, pokoju i społeczności z Bogiem. ,,A zatem pozostaje odpoczynek sabatu dla ludu Bożego. Kto bowiem wszedł do Jego odpoczynku, odpocznie po swych czynach, jak Bóg po swoich” (Hbr 4,9).

Biblia nie pozostawia żadnych złudzeń. Sabat jest pamiątką stworzenia, a zachowywanie go jest wyrazem czci dla Boga-Stworzyciela, który uczynił ten dzień świętym i błogosławionym dla człowieka. Bóg nigdy nie zmienił swojego świętego dnia na inny, za to często przypomina, że jest to sobota.

Zobacz także: